آن شب که قفل عشق به نامت کلید خورد

قلبـــم درون سینـــه تکانــی شدیــد خورد

انگـــار رفتــم آه! بـه خوابـــی عمیـــق تر

دستـــــم رسید سمــت ضریحـت دقیـق تر

آرام قـــد کشیــــدم و نیلــوفــرانــه تــــــر

پیچـــک شدم به گنبـــد تــو عاشقــــانه تر

رفتـــم سراغ کفتـــرسرخی که پر زد و...

پشــت تمــام پنجــره هایـی که در زد و...

بالــی گرفــت و سمــت افق را نشـانه کرد

یعنــی طــواف گنبــــدتان را بهـــــانه کرد

در لحظـــه های سرخ افــق رد پای توست

در ذهــن آن کبوتر زیبــا صــدای توســت

حالا به سمــــت مشهــــد تــو تا دلــم پریـد

از آسمـــان عشق تــو امشــب ستـــاره چید

هر دل که زنده شد نفسش بوی سیب داشت

یعنــــی درون سینـــه امامــی غریب داشت

مولاي من! تو را امام غريب مي‌نامند، مي‌دانم بد ميزباني بودند و در مهمان‌نوازي وفا نكردند.
مولاي من! بعد از گذشت روزگار، حال تو ميزبان ما هستي؛ تو ميزبان گريه‌ها و نيازها؛ غم‌ها و دلتنگي‌هاي ما هستي.
تو كه غريبي را احساس كرده‌اي! حال غريبه‌ها به آستان كرم تو چشم دوخته‌اند و به دستان پر مهرت توسل كرده‌اند.
مولاي من! مي‌خواهم از زائراني بگويم كه جاده به جاده و شهر به شهر گذشته‌اند تا نفسي مهمان شوند و از مي عشق تو بنوشند.
مولاي من! مي‌خواهم از سنگفرش آستان مقدّست بگويم كه سجده‌گاه قدوم مهمانانت شده است؛ از كبوتران عاشقي كه گرداگرد حرم پاك تو مي‌چرخند و تو را طواف مي‌كنند؛ از نسيم بگويم كه بيرق گنبدت را بوسه‌اران مي‌كند و عطر دلرباي تو و اشك تمناي زائرانت را به اوج افلاك مي‌برد.
مولاي من! مي‌خواهم از آسمان بگويم كه هر روز نه، هر ساعت نه، هر لحظه و ثانيه از تو جان مي‌گيرد و در پيشگاه شكوه تو جان مي‌دهد.
اي آفتاب مهرباني! مي‌خواهم از خورشيد بگويم كه هر طلوع با انوار خود به پنجره فولاد تو چنگ مي‌زند و از ضريح تو نور مي‌گيرد.
اي حجت خدا! خوش به حال جاده كه از قدوم زائرانت بغض تنهايي خود را مي‌شكند و خاك پايشان را به سينه زخم‌آلود خود مي‌زند كه عمري است از طواف تو جا مانده است.
خوش به حال رواق‌ها، درها و ديوارهايي كه از نفس مهمانانت پَِر مي‌گيرند و به ضريح پاك تو مي‌رسند.خوش به حال مناره‌ها وكاشي‌ها!
حال در آستانه سالروز طلوع جاودانه تو اي شمس‌الشموس، از راه دور به ميعادگاه عاشقي تو چشم دوخته‌ايم تا از جام كرامتت جرعه‌اي بنوشيم.
ما را بي‌نصيب مگردان!

مردی از نوادگان انصار خدمت امام رضا رسید.جعبه ای نقره ای رنگ به امام داد و گفت اقا برایتان هدیه ای اورده ام که مانند ان را هیچ کس نیاورده.بعد در جعبه را باز کرد و چند رشته مو از ان بیرون اورد و گفت این هفت رشته مو از پیامبر اکرم است که از اجدادم به من رسیده است.حضرت رضا دست بردند وچهار رشته مواز هفت رشته جدا کردند و فرمودند فقط این چهار رشته از مو های پیامبر است. مرد با تعجب و کمی دلخوری به امام نگاه کرد وچیزی نگفت.امام که فهمید مرد ناراحت شده است ان سه رشته مو را روی اتش گرفت.هر سه رشته سوخت.اما به محض اینکه چهار رشته موی پیامبر روی اتش قرار گرفت شروع به درخشیدن کرد و برقشان چهره ی مرد عرب را روشن کرد.

شبی تنها

میان این همه رویا

تورا دیدم...

تو را با قامتی زیبا

میان دشتی از گلها

                                           کنارت بحر ابی رنگ

                                         و دستانت پر از گل بوته های نور

                                         پر از گلبرگ یاس و سوسن و مریم

                                         و من سر تا به پا حیرت

                                          دلم سنگین از این غم ها

در این دنیا

که ناگه......

اهویی رعنا

در اغوش تو شد ارام

صدایی از دل دریا 

                                           چنین میخواند:

                                           به قربان پناه گرمت ای مولا

                                           تمام صورتم  را اشک ها پر کرده بود اری

                                          چنین رو یا مرا واداشت

                                           که بنویسم:

                                          به قربان پناه گرم تو اقا!          

از حضرت رضا(ع) کمک مالی می خواست و بر آن اصرار میکرد.روزی به همراه امام از شهر خارج شد.

هنگام نماز شد.امام در کنار صخره ای نزدیک قصری که در انجا بود نشست و فرمود: اذان بگو.

پرسید: ایا منتظر بقیه نمی مانید؟

امام فرمود: " هرگز بدون دلیل، نماز اول وقت را به تعویض نینداز ".

آن مرد اذان را گفت و با امام نماز خواند سپس گفت : ای پسر رسول الله! هنوز خواسته ام را برآورده نکرده اید و من به شدت نیازمندم.

امام چوبی را به زمین کشید. سپس دست برد و از زیر خاک،یک شمش طلا بیرون کشید و فرمود : بگیر! خداوند در ان برای تو برکت قرار دهد. از آن بهره مند شو و آنچه را دیدی ،به کسی نگو.

آن شمش برای آن مرد برکت اورد و او از ثروتمندان منطقه خود شد .

منبع:بحارالانوار

امام رضا می فرماید:

از اخلاق پیامبران نظافت وپاکیزگی است.

برادر بزرگتر به منزله پدر است.

دوست هر کس عقل او دشمن هر کس جهل اوست.

دوستی بامردم نیمی از عقل است.

هر کس به رزق و روزی کم خدا راضی باشد خداوند از عمل کم او راضی باشد.

خسیس را اسایشی وحسود رالذتی نیست.

ازحرص وحسد بپرهیزیدزیرا این دوامتهای گذشته رانابودکرده است.

تند رویی شکوه مومن را از بین می برد.

ایمان 4رکن دارد:

1-توکل بر خدا.

2-رضا به قضای خدا.

3-تسلیم به امر خدا.

4-واگذاشتن کار به خدا.

نمیدانم چرا از او خوشم نمی اید همیشه یک حالت تنفر نسبت به او داشتم.سعی میکردم هیچ وقت با او روبرو نشوم.ریشه ی این کینه از ان روزی پیدا شد که اقاعلی بن موسی رضا برای امامت و هدایت مردم برگزیده شد.

روزی در حالی که اقا از کنارم میگذشت ومن هم به خاطر حضور دوستانم جرات گفتگو با او را پیدا کرده بودم از ایشان خواستم تا با یکدیگر پیرامون مسایل اعتقادی بحث گفتگو کنیم.مدتی بحث بطول انجامید اما من قانع نشدم وقتی اقا از جلسه خارج شد از دوستم تمیم که دنبالم بیاید.

تمیم گفت عبدالله کجا میروی.

گفتم اقا را تعقیب میکنیم.

مدتی دنبال ایشان رفتیم.او همچنان کوچه های شهر را پشت سر میگذاشت و هر کسی به او میرسید سلام میکرد و احترام مینمود تا سر انجام به حومه ی شهر رسید وصحرا نمایان شد.ما همچنان زیر افتاب بودیم و مراقب اقا.ناگهان نوزاد اهویی از لابلای درختچه های بیابان ظاهر شد.حیوان زیبایی بود.به این سو و ان سو میجهید و بسیار چست وچابک بود.بدنش زیر نور خورشید با رنگ طلایی اش میدرخشید و چشم هر بیننده ای را به خود خیره میکرد.با چشمان درشت خود وقتی به ما نگاه میکردصمیمیت و صفا از ان میبارید.با اشاره ی اقا حیوان به سوی او دوید انقدر جلو رفت تا کنار او قرار گرفت.اقا با دستان پر مهرش بر سر و روی اهو دست میکشید و حیوان را نوازش میکرد.انگاه اهو را به دست خدمتکارش سپرد.

ما کمی نزدیکتر شدیم تا بتوانیم بهتر صحنه رامشاهده کنیم.وقتی اهودر دست خدمتکار قرار گرفت شروع به لرزیدن کرد بدنش مثل بید میلرزید و تلاش میکرد از دست خدمتکار بگریزد و به صحرا باز گردد.در این موقع اقا پیش رفت وما نفهمیدیم که چه گفت.اما اهو مثل موقعی که در کنار مادرش قرار میگیرد ارام شد.انگاه اقا برگشت و ما را غافلگیر کرد و گفت ای عبدالله هنوز هم تو ایمان نیاورده ای.گفتم سرورم اکنون به شما ایمان اوردم.تو واقعا همان سفیر خداوند برای هدایت مردم هستی.من از گذشته خود پشیمانم و دیگر کینه و نفرتی از شما به دل ندارم.امیدوارم مرا ببخشید.سپس اقا رو به اهو کرد و گفت ای اهو برو نزد مادرت.

اشک از چشمان اهو جاری شد منظره ی رقت انگیزی بود.اقا مشغول پاک کردن اشک ها بود.او همچنان که با دستمالش انها را پاک میکرد به من گفت ایا میدانی که این اهو چرا میگرید.من و دوستم هر هر دو گفتیم خیر شما بگویید.

اقا گفت این اهو میگوید وقتی من در صحرا مشغول چریدن بودم و شما به من اشاره کردید ارزویم این بود که شما مرا قربانی کنید و از گوشتم استفاده کنید و حالا که مرا رها کردید غمگین شدم.

از حرص و حسد بپرهیز که این دو انتهای گذشته را نابود کرده.

کسی که زبان خود را نگه میدارد عزیز میشود.

هر کس باید هدایت کننده ی زندگی خود باشد.

حسادت ورزیدن دوست علامت عیب داشتن دوستی اوست.

ستمکارترین فرد کسی است که ستم خود را عدل تصور کند.

همیشه از حرمت، بوی سیب می آید
صدای بال ملائک، عجیب می آید!

سلام! ضامن آهو، دل شکسته من
به پای بوس نگاهت، غریب می آید

نگاه زخمیِ تو، تا بقیع بارانی است
مگر ز سمت مدینه، طبیب می آید؟!..

به پای در دلت، ای غریبه تنها
علی(ع) ز سمت نجف، عنقریب می آید

طلای گنبد تو، وعده گاه کفترهاست.
کبوتر دل من، بی شکیب می آید


برات گشته به قلبم مُراد خواهی داد
چرا که ناله «امّن یُجیب» می آید.

لقب :رضا.صابر.زکی.ولی.وفی.صدیق.رضی.شمس الشموس.الغربا.عالم الغربا.

علی بن موسی امامهشتم شیعیان است . پیروان ایشان از وی باعنوان امامیاد می کنند.

پدرایشان موسی بن جعفرهفتمین امام شیعیان ومادرش طبق روایات مختلف نام. کنیه ولقب ها

ی ام البنین. نجمه. سکن وتکتم رادارد.

زادگاه ایشان شهر مدینه بودودرتوس درگذشت.

امام رضاع می فرمایند.

تند روی شکوه مومن را از بین میبرد.

قناعت همنشین کرامت سربلندی است.